Readings

Gaza, gratë dhe menstruacionet. Holokausti i trupave

Në tetor, kam pasur gjakderdhje për dhjetë ditë e për asnjë ditë të vetme nuk kam pasur qasje në një banjo të vërtetë.

Shtëpia ku u strehuam, si shumica e strehimoreve në Gaza, nuk ofronte kurrfarë privatësie. Dy dhoma, ku flinin dyzet vetë. Banjo nuk kishte as derë, vetëm një perde të shqyer.

Më kujtohet që prisja derisa të flinin të gjithë, vetëm për tu pastruar me një shishe uji dhe copa të rrobave. Më kujtohet që lutesha të mos njollosja dyshekun që e ndaja me tre kushërira.

Më kujtohet ndjenja e turpit, jo për trupin tim, por për faktin që nuk kisha mundësi të kujdessha për të.

Në luftë, trupat humbasin të drejtat e veta, sidomos, trupat e grave.

Kryetitujt rrallë flasin për atë se çfarë do të thotë për një vajzë të menstruojë nën bombardime, për nënat që u rrjedh gjaku në heshtje dhe që abortojnë mbi dysheme të ftohta apo që lindin nën zhurmën e dronëve.

Lufta në Gaza nuk është vetëm histori rrënojash dhe sulmesh ajrore. Është histori e trupave të penguar, të pushtuar, që u është mohuar pushimi. E megjithatë, në një mënyrë a tjetër, këta trupa ende ekzistojnë.

Si një grua palestineze dhe studente e zhvendosur që tani jetoj në Egjipt, e mbaj me vete këtë kujtesë trupore. Jo si metaforë, por si fakt. Trupi ende më dridhet nga zhurmat e forta. Tretjen e kam të çrregullt. Gjumin nuk e bëj rehat.

Njoh shumë gra – shoqe, të afërme, fqinje – që gjatë luftës zhvilluan sëmundje kronike, që nuk patën menstruacione për muaj të tërë, që iu tha gjiri teksa përpiqeshin të ushqenin fëmijët me gji nëpër strehimore.

Lufta hyn në trup si një sëmundje, dhe qëndron aty.

Trupi i Gazës është një hartë e copëtimeve.

Mëson shpejt të përballesh, të zësh më pak vend, të jesh vazhdimisht vigjilente, të shtypësh dëshirën, urinë, gjakderdhjen.

Natyra publike e zhvendosjes shkatërron privatësinë, ndërsa frika e vazhdueshme e rrënon sistemin nervor. Gratë që dikur e ruanin me përkushtim dëlirësinë, tash i ndërrojnë rrobat para të panjohurve. Vajzat nuk flasin më për menstruacionet. Dinjteti bëhet barrë që askush nuk mund ta përballojë.

Ky është paradoksi i mbijetesës: të njëjtit trup që i mohohet siguria, bëhet mjet i rezistencës. Gratë ziejnë thjerrëza nën dritën e qirinjve, qetësojnë fëmijët në bodrum, kujdesen për të vdekurit.

Këto veprime nuk janë pasive, janë radikale.

Të kesh menstruacione, të bartësh, të ushqesh, të qetësosh – në mes të shkatërrimit – do të thotë të këmbëngulësh për jetën.

Rikthehem vazhdimisht te imazhi i nënës sime gjatë luftës. Shpina e saj e përkulur mbi tenxhere, duart që i dridheshin, sytë që gërvishtnin tavanin në çdo zhurmë. Ajo nuk hante pa ngrënë të gjithë. Nuk flinte pa fjetur fëmijët. Trupi i saj mbante njëkohësisht arkitekturën e luftës dhe të mëmësisë.

Tani e kuptoj sa politike ishte lodhja e saj sepse puna e saj, ashtu si ajo e shumë grave palestineze, sfidonte logjikën e shfarosjes.

Në Gaza nuk ka tënd për trupin. Nuk ka asnjë hapësirë të sigurt ku trupat e grave mund të shtrihen pa frikë. Lufta na zhvesh – jo vetëm nga shtëpitë dhe sendet, por edhe nga ritualet që na bëjnë njerëzorë: pastrimi, menstruacionet, përballja me dhimbjen në privatësi.

Por edhe pa strehë, trupat tanë qëndrojnë. Ata mbajnë mend. Ata qëndrojnë në këmbë.

Dhe ndoshta, në këmbënguljen e tyre të dridhshme, trupat tanë po shkruajnë rrëfimin më të vërtetë nga të gjithë.

Mariam Khateeb [via Doriana Goracci]

Përktheu: Blenda Asllani

Shkrimin origjinal e gjeni këtu.