Readings

Në repartin e maternitetit në Gaza bashkëjetojnë jeta, vdekja dhe shpresa

Është ora 2 e mëngjesit në repartin e urgjencës së obstetrikës dhe gjinekologjisë në kompleksin mjekësor Assahaba në Gaza. Nga dritaret e hapura dëgjoj zhurmën e pandërprerë të dronëve në qiellin sipër nesh, por përveç kësaj, gjithçka tjetër është qetë. Një fllad kalon nëpër korridorin bosh, duke sjellë lehtësim nga vapa, dhe një shkëlqim i butë i kaltër buron nga ato pak drita që janë të ndezura. Tani jam në muajin e gjashtë të praktikës profesionale një vjeçare dhe në orën e 12-tw të ndërrimit 16 orësh të punës. Jam aq e lodhur sa mund të më zërë gjumi në sportelin e pranimeve, por në këtë qetësi, më përfshin një ndjesi e rrallë paqeje.

Kjo paqe prishet shpejt nga një grua që qan nga dhimbja. Ajo po gjakoset dhe është kapluar nga ngërçe të forta. E kontrollojmë dhe i themi se ka humbur fëmijën e palindur, fëmijën që kishte ëndërruar ta takonte. Gruaja ishte martuar së fundmi, por vetëm një muaj pas dasmës, burri i saj u vra nga një sulm ajror. Fëmija që ajo mbante në bark, një embrion 10 javor, ishte i pari dhe do të mbetet i fundit.

Fytyra e saj është e zbehtë, sikur gjaku t’i jetë ngrirë nga tronditja. Ka ankth, mohim dhe ulërima. Ulërimat e saj tërheqin vëmendjen e të tjerëve, të cilët mblidhen rreth saj gjersa ajo rrëzohet në tokë. Ia rikthejmë vetëdijen, për ta kthyer sërish te vuajtja. Por tani ajo është e heshtur, nuk ka më britma, as shprehje. Pasi humbi bashkëshortin, tani përballon dhimbjen e humbjes së asaj që kishte shpresuar të ishte një kujtim i gjallë i tij.

Është nata ime e gjashtë në ndërrim të natës në obstetrikë dhe gjinekologji. Supozohet të kaloj edhe nëpër reparte të tjera, duke qëndruar dy muaj në secilin, por tashmë, gjatë këtij rotacioni, kam vendosur të bëhem gjinekologe. Qëndrimi në këtë repart sjell gëzim në jetën time, është vendi ku fillon jeta dhe më mëson se shpresa është e pranishme pavarësisht gjërave të tmerrshme që po përjetojmë.

Të lindësh në një zonë lufte, mes bombardimeve, urisë dhe frikës, do të thotë që jeta dhe vdekja bashkëjetojnë. Ndonjëherë ende e kam të vështirë të kuptoj se si jeta ngul këmbë të vijë në këtë vend të rrethuar nga vdekja.

Më habit fakti që nënat vazhdojnë të sjellin fëmijë në një botë ku mbijetesa duket e pasigurt. Nëse bombardimet nuk na marrin jetën, mund ta bëjë uria. Por ajo që më befason më shumë është qëndrueshmëria dhe durimi i popullit tim. Ata besojnë se fëmijët e tyre do të jetojnë për të bartur një mesazh të rëndësishëm, se pavarësisht sa shumë njerëz keni vrarë, Gaza kundërpërgjigjet dhe refuzon të fshihet.

Të lindësh është gjithmonë e vështirë. Është fizikisht dhe emocionalisht rraskapitëse, dhe nënat në Gaza durojnë dhimbje të padurueshme pa pasur qasje as në qetësues bazikë. Që nga marsi, spitali ka përjetuar mungesa të rënda të furnizimeve bazë, përfshirë medikamentet për lehtësimin e dhimbjes dhe anestezionin. Kur ato bërtasin ndërsa unë u qep plagët e çarjes pa anestezion, ndihem e pafuqishme, por përpiqem t’i shpërqendroj duke u treguar sa të bukur janë fëmijët e tyre dhe duke i siguruar se e kanë kaluar pjesën më të vështirë.

Me urinë e vazhdueshme këtu, shumë gra shtatzëna janë të rraskapitura dhe nuk shtojnë peshë të mjaftueshme gjatë shtatzënisë. Kur vjen momenti i lindjes, ato janë të lodhura edhe para se të fillojnë të shtyjnë. Si rezultat, lindja mund të zgjasë më shumë, gjë që do të thotë më shumë dhimbje për nënën. Nëse rrahjet e zemrës së foshnjës ngadalësohen, ajo mund të ketë nevojë për një prerje cezariane urgjente.

Të praktikosh mjekësinë këtu është shumë larg idealit. Spitalet janë të mbingarkuara dhe burimet jashtëzakonisht të kufizuara. Ne luftojmë vazhdimisht me mungesë të furnizimeve mjekësore. Në çdo ndërrim nate, punoj me një gjinekolog, tre infermiere dhe tre mami. Unë zakonisht merrem me detyrat më të lehta, si vlerësimi i gjendjes, qepja e plagëve të vogla dhe asistimi në lindje normale. Gjinekologu merret me rastet më të ndërlikuara, ndërsa kirurgu kryen prerjet cezariane të planifikuara apo urgjente.

Kirurgu na kujton gjithmonë të minimizojmë sa më shumë përdorimin e gazave dhe fijeve të qepjes, dhe t’i kursejmë për pacienten tjetër që mund të ketë nevojë. Unë përpiqem të hedh dhe të zëvendësoj gazën vetëm pasi ajo të jetë plotësisht e ngopur me gjak.

Ndërprerjet e rrymës e bëjnë ende më të vështirë. Energjia elektrike ndërpritet disa herë në ditë, duke e zhytur sallën e lindjes në errësirë. Në ato momente, nuk na mbetet gjë tjetër veçse të ndezim dritat e telefonave për të lëvizur duart tona.

Gjatë një ndërrimi së fundmi, rryma u ndërpre për gati 10 minuta pasi një foshnjë kishte lindur. Placenta e nënës ende nuk kishte dalë, prandaj përdorëm dritat e telefonit për ta ndihmuar.

Shumë nga profesionistët më të mirë të mjekësisë në Gaza janë vrarë, si Dr. Basel Mahdi dhe vëllai i tij, Dr. Raed Mahdi, të dy gjinekologë. Ata u vranë gjatë detyrës në spitalin e lindjeve Mahdi në nëntor 2023. Shumë mjekë të tjerë kanë ikur nga Gaza.

Shumicën e kohës, mjekët rreth meje janë të mbingarkuar për të më ofruar udhëzime ose për të më mësuar aftësitë praktike që kisha shpresuar të mësoja, megjithëse përpiqen sa munden.

Megjithatë, disa momente arrijnë të çajnë lodhjen dhe të më kujtojnë pse e zgjodha këtë rrugë që në fillim. Këto përvoja më mbeten më gjatë se çdo ligjëratë apo libër mësimor.

Gjatë një ndërrimi, një grua shtatzënë erdhi për një kontroll rutinore, e shoqëruar nga vajza e saj pesëvjeçare, buzëqeshja e së cilës ndriçonte dhomën. Ajo kishte ardhur për të mësuar gjininë e foshnjës.

Teksa përgatisja aparatin e ekografisë, u ktheva dhe, me shaka, e pyeta vajzën e vogël “Do që të jetë djalë apo vajzë”?

Pa hezituar, ajo tha “Djalë”.

E habitur nga siguria e saj, e pyeta butësisht pse. Para se ajo të përgjigjej, nëna e saj shpjegoi me zë të ulët: “Nuk do vajzë. Ka frikë se do ta humbasë, ashtu siç humbi motrën më të madhe, e cila u vra në këtë sulm të fundit”.

Një ditë tjetër, një grua në javën e dhjetë të shtatzënisë erdhi në klinikën e obstetrikës pasi një mjek i kishte thënë se zemra e foshnjës nuk rrihte më. Teksa po bëja ekografinë për të kontrolluar fetusin, me habi dhe lehtësim, zbulova një rrahje zemre.

Gruaja qau nga gëzimi. Atë ditë, pashë jetë atje ku mendohej se ishte humbur.

Tragjedia prek çdo pjesë të jetës sonë në Gaza. Është e thurur edhe në momentet tona më intime, madje edhe përreth gëzimit të pritjes së një jete të re. Siguria është një luks që nuk e kemi njohur kurrë.

Në orën 6 të mëngjesit, ndërsa agimi zbardh ditën e turnit tim, mirëpresim një foshnjë të re të lindur nga një nënë nga kampi Jabalia në veri të Gazas, një zonë e rrethuar nga ushtarë dhe tanke izraelite. Përderisa rrezet e para të diellit depërtojnë në sallën e lindjes, nëna qesh me lot gëzimi, fytyra e saj e skuqur teksa përqafon vajzën e porsalindur.

Pasi kishte kaluar një natë të mbushur me frikë, raketa dhe snajperë, nëna dhe familja e saj arritën të mbërrinin të sigurt në spital. Në këtë moment, ata festojnë dhe gjejnë sërish një arsye për të shpresuar.

Nada Almadhoun

E përktheu Anita Vllahiu

Lexoni artikullin origjinal këtu