Readings

Pse policia dhe burgjet nuk mund t’i japin fund dhunës gjinore?

Pothuajse në të gjitha debatet për policinë dhe heqjen e burgjeve, dikush pa dyshim do të pyesë: Po për përdhunuesit si t’ia bëjmë? Ne i tregojmë vetes storje tejet të thjeshtëzuara mbi dhunën gjinore, veçanërisht mbi sulmet seksuale. Storjet zakonisht duken kështu: nëse je i ligë, shkon në burg, por nëse je i mirë, policia do të të mbrojë. Burgjet janë të rëndësishme sepse i mbajnë të mbyllur përdhunuesit – dhe njerëzit që abuzojnë me gratë në përgjithësi – për të mbrojtur popullatën.

Kjo storje, edhe pse e përshtatshme, errëson të vërteta më të ndërlikuara. Të mbijetuarat e dhunës gjinore – veçanërisht ato që janë zezake, queer, trans, indigjene, të varfra ose jobinare – shpesh janë edhe viktima të dhunës shtetërore. Shumica e grave dhe vajzave në burgje janë të mbijetuara të abuzimit seksual; mijëra nga to tani përballen me forma të ndërlikuara të dhunës prapa hekurave. Policia shpesh injoron ose kriminalizon personat që raportojnë dhunën seksuale, një nga arsyet pse më pak se 31% e sulmeve seksuale raportohen në polici. Ato që raportojnë marrin drejtësi të pamjaftueshme. Vetëm 5% e sulmeve seksuale çojnë në arrestim të abuzuesit dhe vetëm 1,3% i referohen prokurorisë. Më keq akoma, dhuna seksuale është forma e dytë më e shpeshtë e raportuar e policisë, pas përdorimit të forcës së tepruar. Familjet e personave policë kanë më shumë gjasa të përjetojnë dhunë në familje sesa popullsia e përgjithshme.

Rezulton se shumë nga njerëzit dhe vendet që pretendojnë se mbrojnë popullatën nga dhuna gjinore janë shpesh burime të tmerrshme të së njëjtës dhunë. Dhe – ndryshe nga një fqinj, partner ose anëtar i familjes – abuzimi i tillë mbart fuqinë dhe mbrojtjen e shtetit. Papritur, storjet tona të thjeshtëzuara shpërbëhen; zgjidhjet bëhen më të turbullta. Kë telefononi kur përdhunuesi është vetë polici? Çfarë bëni kur thirrja juaj në polici për të raportuar dhunuesin tuaj sjell më shumë dhunë e jo lehtësim në derën tuaj?

Kjo është sfida e trajtuar nga Angela Y. Davis, Gina Dent, Erica R. Meiners dhe Beth E. Richie në librin e tyre të ri Abolicionizëm. Feminizëm. Tani. Ato i njoftojnë lexuesit me një lëvizje globale të të mbijetuarave, kryesisht zezake, queer dhe trans, të cilat dekada më parë e kuptuan se dhuna në shtëpi nuk mund të zgjidhej me dhunë nga shteti. Kujdesi dhe siguria që i nevojitet të mbijetuarave kurrë nuk do të ofrohet nga njerëzit dhe vendet që dhunojnë dhe burgosin. Në vend të kësaj, këto të mbijetuara refuzuan zgjidhjet karceral dhe ndërtuan sisteme të reja të kujdesit, mbështetjes dhe llogaridhënies të bazuara në komunitet. Ato organizuan ndihmë të ndërsjellë për të mbijetuarat; grumbulluan dhe ndanë para, kohë dhe burime për të liruar familjen dhe miqtë nga burgu; dhe luftuan me gjak e djersë në kohën kur qytetet iu përgjigjën dhunës duke shteruar shërbimet publike dhe duke nxitur burgosjet masive. Ky është feminizmi abolicionist: bashkimi i dy lëvizjeve (njëra që kërkon të ndërtojë një botë që mohon nevojën për burgje dhe polici, tjetra që kërkon t’i japë fund dhunës gjinore) i cili objektiv ka ekzaminimin e formave të dhunës të rrënjosura thellë e që i mbajnë njerëzit të bllokuar, në rrezik dhe dukshëm pa liri.

Abolicionizëm. Feminizëm. Tani në çdo formë është kërkesë. Ai i shtyn lexuesit të mos pranojnë storje të thjeshta, por të përqafojnë kompleksitetin dhe mënyrat e reja të të menduarit. Por është gjithashtu një kremtim i rebelëve feministë dhe aktivistëve të lirisë që minojnë shtetin karceral teksa ndërtojnë burime të reja sigurie, riparimi dhe llogaridhënieje. Kremtim i një lëvizjeje gjithnjë në ndryshim, në rritje dhe në zhvillim që i vendos të mbijetuarat në qendër të analizës së saj, e jo në periferi. Kremtim i një beteje historike e politike që e konsideron lirinë si të vlefshme. Dhe në fund, autorët e bëjnë të qartë se feminizmi abolicionist nuk e pengon aspak këtë lëvizje; një e vërtetë që tashmë po shpaloset vetë.

NIA EVANS: Abolicionizëm. Feminizëm. Tani nënkupton shumë gjëra në të njëjtën kohë: një gjenealogji e lëvizjes, një kremtim i punës për liri, një thirrje për veprim dhe një sfidë për ata që mendojnë për abolicionizmin dhe feminizmin si politika të ndara ose edhe të papajtueshme me njëra-tjetrën. Çfarë është feminizmi abolicionist? Pse është e rëndësishme të kuptojmë momentin tonë politik?

BETH RICHIE: Feminizmi abolicionist është një praktikë politike aspiruese që kërkon që ne të kuptojmë lirinë dhe çlirimin si thelbësore në qëllimin e vendosjes së drejtësisë kur shkaktohet dëm. Është një ideologji – një mënyrë e të menduarit – që i është përkushtuar sigurisë dhe shërimit jo si objektiva përfundimtare, por si një mënyrë për të krijuar mundësi që njerëzit të jetojnë jetë të përmbushura. Ai kërkon që të mendojmë përtej krizave aty për aty dhe të çlirojmë imagjinatën tonë për të menduar se si duam të jetë jeta jonë; si duam të jetojmë, kush duam të jemi, çfarë duam për të ardhmen dhe çfarë mund të kontribuojmë për këtë.

ANGELA DAVIS: Të paktën që nga mesi deri në fund të viteve 1990, e kam konsideruar abolicionizmin si një projekt feminist. Kur organizuam konferencën e Rezistencës Kritike të vitit 1998, të quajtur Përtej Kompleksit Industrial të Burgut, feminizmi ishte integral si në strategjitë tona analitike ashtu edhe në strategjitë tona organizuese. Kur po shkruanim këtë libër, ne u kthyem dhe shikuam numrin e grave dhe personave jobinarë që ishin në komitetin organizues për Rezistencën Kritike, dhe kuptuam se shumica dërrmuese ishin ose gra ose persona jobinarë, rreth njëzet e pesë nga njëzet e nëntë në total. Por në të njëjtën kohë, nuk mendoj se ne e kishim shprehur ndonjëherë në mënyrë eksplicite lidhjen midis abolicionizmit dhe feminizmit. Madje pikërisht për shkak të tensioneve midis feminizmit konvencional dhe asaj që ne tani e quajmë feminizëm karceral dhe abolicionist. Trajtimi feminist i abolicionit nuk është se ne thjesht duam t’u kushtojmë vëmendje grave dhe personave jobinarë që janë të mbijetuar të dhunës shtetërore dhe dhunës intime, por që ne duam të kuptojmë lidhjet midis dhunës që ushtrohet nga policia dhe dhunës që ushtrohet nga dikush në të cilin e mbijetuara e imagjinonte veten të dashuruar. Ky është thelbi i dimensionit feminist të abolicionit, se ne nuk përqendrohemi thjesht në projekte diskrete për të hequr qafe policinë ose për të hequr qafe burgun, por që ne kuptojmë lidhjet ekonomike, marrëdhëniet me kapitalizmin global dhe betejat në pjesë të tjera të botës.

NIA EVANS: Libri ndërlikon nocionet popullore dhe narrativet e thjeshtëzuara rreth dhunës gjinore dhe kapacitetit të shtetit për ta trajtuar atë. Çfarë na mbetet mangët kur i drejtohemi policisë dhe burgjeve si zgjidhje për dhunën gjinore?

ERICA MEINERS: Gjithçka na mbetet mangët. Fakti që shteti, në formën e burgjeve dhe të policisë, është një nga burimet më të shpeshta të dhunës gjinore. Fakti që përgjigja e shtetit, burgjeve dhe policisë, është një përgjigje e rreme ndaj dhunës gjinore. Të dhënat e dhjetëra viteve tregojnë se policia dhe burgjet nuk i japin fund dhunës gjinore, madje as nuk veprojnë si parandalues të saj. Fakti që komunitetet kanë histori të gjatë, veçanërisht ato të grave të komuniteteve me ngjyrë, që refuzuan këto përgjigje shtetërore, këto përgjigje karcerale ndaj dhunës gjinore dhe seksuale.

BETH RICHIE: Nga dhuna humbasim mundësinë e lirisë. Edhe nëse mund t’i premtojmë dikujt “siguri aty për aty” (gjë që në të vërtetë nuk mund ta bëjmë), prapëseprapë asaj ende i duhet të ekzistojë brenda kufijve të një shoqërie, komuniteti ose marrëdhënieje brenda të cilës nuk është e lirë. Më konkretisht, nëse i drejtohemi vetëm policisë dhe burgjeve, ne i drejtohemi ndoshta institucionit më të rrezikshëm të situatës dhe i lëmë personat që përjetojnë dhunë gjinore në mëshirën e një grupi politikash dhe praktikash të ashpra, denigruese, kontrolluese, të dhunshme. Kjo nuk do të funksionojë. Nuk do të funksionojë veçanërisht për personat që janë më në rrezik përballë atyre politikave. Për gratë e zeza, personat queer dhe trans, të rinjtë, personat me aftësi të kufizuara, emigrantët dhe shumë grupe të tjera.

GINA DENT: Na mbesin mangët marrëdhëniet e ndërsjella. Ne citojmë Mari Matsuda-n në fillim të librit për të theksuar nevojën që gjithmonë të jemi kureshtar. Ne po përpiqemi të theksojmë vargun e marrëdhënieve të ndërsjella që faktikisht na kanë shtypur. Kjo do të thotë që ne shikojmë përtej nocioneve të thjeshta që sqarojnë se çka nënkuptojnë policia e burgu. Ne duhet të trajtojmë kompleksin industrial të burgjeve dhe të gjithë arenën e karceralitetit.

NIA EVANS: Dhuna gjinore dhe sulmet seksuale në veçanti, po marrin vëmendje më shumë se kurrë më parë, por ne zakonisht i kuptojmë ato si probleme të nxitura nga akterë të ligë. Megjithatë, ju shkruani se “lufta kundër dhunës individuale e intime është e lidhur me luftën kundër dhunës shtetërore e strukturore”. Ju argumentoni se kur fokusohemi vetëm te kryesit e veprave si individ, ne neglizhojmë “bazat strukturore dhe institucionale të sulmeve seksuale dhe formave të tjera të dhunës gjinore”. Si e plotëson librin analiza strukturore?

BETH RICHIE: Analiza strukturore është thelbësore për t’iu përgjigjur çështjes së dhunës gjinore. Po, dhuna u ndodh individëve. Shpesh brenda kontekstit të marrëdhënieve. Është personale. Përfshinë trupa fizikë të lënduar, të traumatizuar përgjithmonë. Përfshinë frikë, izolim, degradim, mundësi të rrënuara shoqërore e ekonomike, vdekje. Po, këto përjetohen si trauma individuale shumë thellësisht. Por ato reflektohen në dhunën strukturore dhe përforcohen nga ajo. Në nivelin më fillestar, individët kërkojnë ndihmë dhe dhimbja e tyre mohohet ose minimizohet nga të ashtuquajturat “institucione ndihmëse”. Më gjerësisht, dhuna gjinore është rezultat i drejtpërdrejtë i pushtetit të pabarabartë social, politik, racor dhe gjinor. Targetet e dhunës vuajnë nga shumë burime dhune—madje edhe ata që kanë status më elitar në shoqëri. Të kthehemi tek pyetja e parë, nëse nuk i shikojmë shkaqet rrënjësore të dhunës gjinore – se si ajo mundësohet nga dominimi shoqëror – atëherë do të jemi gati t’i përgjigjemi (vetëm) incidenteve individuale, rast pas rasti. Mbështetja e njerëzve në kohë krizë është thelbësore. Po. Por është thelbësore edhe analizimi i strukturave që mundësojnë shfaqjen e dhunës dhe goditjen që dhuna i jep jetëve të njerëzve.

ERICA MEINERS: Feminizmi që ne po shtyjmë përpara është queer, anti-kapitalist, anti-racist, anti-ableist. Këto terma na kujtojnë me të vërtetë mënyrat në të cilat jetët e njerëzve kufizohen nga heteropatriarkati kapitalist e me epërsi të të bardhëve. Jetët tona janë bërë më të cenueshme për shkak të mungesës së kujdesit për fëmijët, kujdesit shëndetësor, pagave minimale të denja, strehimit të qëndrueshëm. Të gjithë këta faktorë krijojnë dobësi në jetën intime e të brendshme të njerëzve. Ne jetojmë në një kulturë ku jetët e njerëzve ndërtohen si lehtë të zëvendësueshme përmes sistemeve të homofobisë dhe epërsisë së bardhë. Këto dëme ndihen në jetën e njerëzve të zakonshëm, veçanërisht në jetët e grave. Gjithmonë ka pasur një organizim që ka përforcuar dhe i ka kushtuar vëmendje atyre izmave të mëdha, atyre sistemeve dhe strukturave të mëdha që krijojnë cenueshmëri për komunitete dhe njerëz më të veçantë. Lëvizjet kryesore kundër dhunës shpesh përqendrohen vetëm tek individi: Çfarë mund të bëjmë për të trajtuar situatën tuaj jetësore në këtë moment? Askush nga ne nuk po thotë se kjo nuk është e rëndësishme. Por në të njëjtën kohë, nëse po mendojmë për lëvizjet për t’i dhënë fund dhunës gjinore dhe seksuale, ne gjithashtu kemi nevojë për sisteme dhe ndryshime strukturore. Çështja strukturore gjithmonë sjell tension në organizim. Si t’i mbajmë sytë tek qëllimi dhe të punojmë drejt ndryshimit sistematik dhe strukturor në të njëjtën kohë që mbështesim njëri-tjetrin në situata që po na dëmtojnë?

NIA EVANS: Dua të diskutoj rrënjët radikale të lëvizjes kundër dhunës dhe rolin që luajtën feministet e zeza në ndërtimin e një praktike feministe abolicioniste. Libri juaj tregon se ka – dhe ka pasur gjithmonë – dallime reale midis të mbijetuarve si dhe mosmarrëveshje të thella midis atyre që përqafojnë Kompleksin Industrial të Burgut si zgjidhje (ose feminizmin karceral) dhe atyre që këmbëngulin për feminizëm abolicionist. A mund të më shpjegoni historinë e tensionit midis feminizmit karceral dhe feminizmit abolicionist dhe pse ky dallim ka rëndësi sot?

BETH RICHIE: Kjo është një histori e gjatë. Përndryshe nga mendimet aktuale, aktivistet e zeza e të tjera kanë qenë gjithmonë të shqetësuar dhe duke punuar kundër asaj që unë e quaj ndërtimi i një kombi burgu dhe kundër zgjidhjeve karcerale ndaj dhunës gjinore që nga fillimi i lëvizjes moderne kundër dhunës. Ne e dinim se ishte e gabuar të mbështeteshim vetëm në strategjitë ligjore dhe legjislative për të sjellë siguri dhe liri në komunitetin tonë. Pse do të duhej që zgjidhjet për dhunën gjinore të ishin ndryshe? Një rishikim i shënimeve nga takimet e hershme, deklaratat e pozicioneve të koalicioneve, dokumentet e politikave, deklaratat e misionit organizativ zbulojnë se kishte njerëz me ngjyrë që paralajmëronin – pa pushim – mbi rrezikun e mbështetjes së tepërt te shteti. Ndërsa fuqia e lëvizjes qendrore (të bardhë) feministe evoluoi, këto kritika u injoruan. Dhe siç them në librin tim Arrested Justice, ky grup mori qendrën, por humbi lëvizjen. Ata jo vetëm pohuan rëndësinë e burgjeve, policimit dhe politikave si zgjidhje (karceraliteti), por poashtu braktisën të gjitha aspektet e tjera radikale të luftës për drejtësi gjinore: organizimin politik, strategjitë e rezistencës, ndihmën e ndërsjellë në vend të mbështetjes në financimin e shtetit, etj. Sot vërejmë tensione të shumta teksa shohim grupe radikale që rreshtohen me lëvizjen që kërkon zbritjen e fondeve për policinë dhe feministet konservatore karcerale që thonë se ne duhet të qëndrojmë mënjanë nga ato kërkesa të drejtësisë racore në mënyrë që t’i mbajmë gratë të sigurta. Deklarata e Momentit të së Vërtetës që ne përshkruajmë në libër flet mbi versionin bashkëkohor të atij tensioni.

NIA EVANS: Ekziston një histori kaq e pasur e mjeteve, taktikave dhe ndërhyrjeve feministe abolicioniste, të cilat përmenden në libër. Nga fushatat e lirimit me kusht të bazuara në komunitet në vitet 70-ta nga njerëz jashtë dhe brenda burgjeve, deri tek përsëritjet e ditëve moderne si fushata e Mary Hooks Black Mama’s Bail Out, ju e bëni të qartë se feminizmi abolicionist nuk është një teori abstrakte apo një ushtrim intelektual; ajo del, siç thoni ju, “nga praktikat e përditshme, eksperimentet kolektive të nxitura nga nevoja, praktika dhe reflektimi”. Si duket feminizmi abolicionist në praktikë?

BETH RICHIE: Librat si Instrumentet e Ndërhyrjeve Kreative, Përplasja drejt Riparimit dhe Të Mbijetuar dhe të Ndëshkuar janë shembuj të shkëlqyer të feminizmit abolicionist në praktikë. Këto ndërhyrje 1) e marrin shumë seriozisht problemin e dhunës gjinore dhe ofrojnë mbështetje për të mbijetuarit; 2) përdorin qasje të drejtësisë transformuese dhe ndihmë reciproke për ta bërë këtë; 3) analizojnë shkaqet rrënjësore të dhunës dhe zhvillojnë strategji për të ndryshuar ato kushte të analizuara; 4) ndërtojnë koalicione me grupet e tjera të drejtësisë sociale të udhëhequra nga vetë grupet e margjinalizuara; 5) vlerësojnë fushatat e tyre kur dështojnë, rigrupohen dhe provojnë përsëri; dhe 6) njohin dhe forcojnë strategjitë e përditshme të abolicionizmit që njerëzit përdorin për tu kujdesur për veten dhe njëri-tjetrin pa u mbështetur në shtetin karceral. Kjo nuk është një formulë strikte, por më tepër një grup praktikash që janë të orientuara drejt qëllimeve feministe abolicioniste.

GINA DENT: Asnjë ndërhyrje nuk është kurrë e përsosur. Është e rëndësishme të pranoni vështirësinë e detyrës në fjalë. Ka kaq shumë burime dhune dhe mënyra për t’u shëruar, kështu që edhe përgjigjet tona duhet të jenë lokale dhe të bazuara në komunitet. Në fund të fundit, feministët abolicionist praktikojnë artin e “të dyjave”. Ne nuk ia dalim vetëm duke trajtuar dëmin që ndodh momentalisht. Poashtu nuk flasim në mënyrë abstrakte se si mund të ndryshonim gjithçka, përderisa nuk veprojmë. Ne po kalojmë vazhdimisht ndërmjet atyre regjistrave dhe mendoj se çdo projekt dhe organizatë e suksesshme është përpjekur të angazhohet me këtë praktikë.

NIA EVANS: Çfarë i shton perspektiva internacionaliste kësaj lufte? Çfarë arrihet kur e kuptojmë feminizmin abolicionist si një përpjekje globale?

ANGELA DAVIS: Ne kemi theksuar se sa shumë e marrim seriozisht dimensionin antiracist dhe antikapitalist të feminizmit abolicionist. Kjo domosdoshmërisht përfshin një dimension ndërkombëtar. Për shumë vite ka pasur një tendencë për të përdorur termin “transnacional” – “feminizëm transnacional” e kështu me radhë – por ne e përqafojmë në mënyrë eksplicite nocionin më të vjetër të internacionalizmit pikërisht për shkak të implikimeve të luftës kundër kapitalizmit, sfidimit të imperializmit dhe luftës për një botë më të mirë. Është gjithashtu e nevojshme që njerëzit të nxiten të bëhen më të vetëdijshëm për ndikimin ideologjik të epërsisë së SHBA-së. Edhe aktivistët shpesh supozojnë se nëse ndodhen në Shtetet e Bashkuara, ata mund të bëjnë një punë më të mirë se aktivistët në Afrikën e Jugut. Ajo që ne përpiqemi të bëjmë është të përshtatim një qëndrim shumë më modest, për të mësuar nga betejat që po shpalosen, për shembull, në Brazil, ku rastet e dhunës raciste policore janë shumë më të mëdha sesa këtu në Shtetet e Bashkuara. Mësojmë nga Afrika e Jugut, ku mund ta kuptojmë ndoshta edhe më qartë racizmin strukturor, duke pasur parasysh faktin se edhe pse aparteidi u shpërbë, strukturat  e racizmit ende ekzistojnë dhe përcaktojnë mënyrën se si funksionojnë policia dhe burgjet. Ose nga Palestina. Ne mësuam aq shumë për karakterin strukturor të racizmit në lidhje me dhunën policore nga aktivistët palestinezë. Ky libër është një testament për kolektivet feministe që janë angazhuar në të gjithë botën dhe në të gjitha llojet e projekteve jashtëzakonisht kreative të cilat na ndihmojnë teksa përpiqemi të ecim përpara këtu në Shtetet e Bashkuara.

NIA EVANS: Në libër ju argumentoni se feministët abolicionist po ndjekin një “Rindërtim Radikal” të frymëzuar nga vizioni i Du Bois për heqjen e demokracisë në Black Reconstruction (1935). A mund të flisni për rëndësinë e Black Reconstruction dhe se si libri formëson përpjekjet moderne feministe abolicioniste?

ANGELA DAVIS: Black Reconstruction është në zemër të Abolicionizëm. Feminizëm. Tani. Na ndihmon të kuptojmë se ku jemi sot ndërsa përpiqemi të trajtojmë çështje që nuk u pranuan, aq më pak u zgjidhën, pas skllavërisë. Argumenti i Du Bois në Black Reconstruction është se evolucioni nuk përqendrohet thjesht në procesin negativ të heqjes qafe të zinxhirëve, të çmontimit të institucionit të skllavërisë, por më tepër në përgjigjen e pyetjes se si të krijohet një lloj demokracie që do të lejojë të skllavëruarit e mëparshëm të jenë pjesë kyçe e saj. Kjo pyetje nuk mori kurrë përgjigje të mjaftueshme. Edhe gjatë asaj që mund ta quajmë epoka e dytë e abolicionit, ose epokës së të drejtave civile, çështja kryesore nuk ishte se si të transformoheshin strukturat e shoqërisë në mënyrë që të garantohej pjesëmarrja e njerëzve që në thelb ishin konsideruar të vdekur në aspektin civil. Çështja kryesore ishte se si të garantohej asimilimi në gjendjen ekzistuese të shtetit. Kështu mandati i feminizmit abolicionist është të ndryshojë botën, jo thjesht të garantojë që ata që janë shtyrë jashtë kufijve të shoqërisë të kenë kapacitetin për të marrë pjesë në botën e tanishme, por për të ndryshuar atë botë. Ky është impulsi revolucionar i feminizmit abolicionist. E shihni, ka një thelb anti-kapitalist të feminizmit abolicionist, ashtu siç ka një thelb anti-racist. Po, frymëzimi ynë vjen nga feminizmi i aktivisteve të zeza, i cili daton që nga Anna Julia Cooper dhe shumë të tjerë. Por ne gjithashtu e zgjerojmë këtë sepse disa feminizma të tilla mund të mos jenë domosdoshmërisht antikapitaliste. Ne këmbëngulim për një dimension antikapitalist dhe antiracist të feminizmit dhe të abolicionizmit. Ky është një nga frymëzimet shumë të thella të Du Bois.

GINA DENT: Ne vërtet donim të krijonim një lidhje gjenealogjike me projektin që shtron Du Bois dhe mënyrën në të cilën ai shpjegoi atë që ndodhi në shekullin e nëntëmbëdhjetë, në mënyrë që të ekzistonte kjo ndjenjë e vrullit dialektik. Shpresojmë se ne mund të ekspozojmë kornizën çlirimtare të atij teksti. Fakti që Du Bois ka qenë në gjendje të thotë se ishin skllevërit ata që e çliruan veten, kundrejt grupeve të tjera që e bënin atë punë, është një pjesë vërtet e rëndësishme e projektit të tij, dhe në këtë rast për ne, feministet abolicionistë janë ato që punojnë në çlirimin e tyre. . Njerëzit brenda (burgjeve) janë shpesh ata që punojnë për të çliruar veten.

NIA EVANS: Nga fundi i librit, ju shkruani, “një perspektivë feministe abolicioniste na mëson se puna jonë nuk ka të bëjë thjesht me ‘fitimin’ e fushatave specifike, por riformulimin e terrenit mbi të cilin zhvillohet lufta për liri”. Kjo është një pikë tejet e rëndësishme dhe bie ndesh me shumë mendime mbi efikasitetin e lëvizjeve shoqërore. A mund të zgjeroni idenë se si duket suksesi për lëvizjet feministe abolicioniste? Si e formëson kapitalizmi racor kuptimin tonë të “fitimit”?

GINA DENT: Shpesh është joshëse të mendosh për këtë në aspektin gjuhësor – se feminizmi abolicionist do të jetë i suksesshëm nëse njerëzit fillojnë të thonë “feminizmi abolicionist”. Unë mendoj se kjo është pikërisht ashtu siç nuk e definuam ne, se në fakt nuk është shumë e rëndësishme për ne që etiketa, “feminizmi abolicionist”, t’u ngjitet gjërave qoftë historike, qoftë në të ardhmen. Ajo që na intereson është se mënyrat në të cilat njerëzit analizojnë situatat dhe punojnë për të krijuar zgjidhje në terren janë të formësuara nga një qasje e “të dyjave”; dhe se ato integrojnë shqetësimet që kemi pranuar nga gratë feministe të zeza, queer, trans dhe me aftësi të kufizuara. Korniza e feminizmit abolicionist ndryshon mënyrën se si njerëzit mendojnë për drejtësinë dhe çfarë lloj drejtësie i lejon me të vërtetë njerëzit të lulëzojnë dhe të shërohen.

ANGELA DAVIS: Në libër, ne shikuam shembuj të shumtë të grupeve dhe kolektiveve që kanë ndihmuar në rikonfigurimin e terrenit të aktivizmit. Kjo është një shenjë suksesi, ndryshimi i arenës së luftës, rikonfigurimi i gjuhës dhe i hapësirës së aktivizmit, përndryshe nga shumë “matës” diskretë që organizatat filantropike ju kërkojnë të përcaktoni për matjen e suksesit. Në këtë kuptim, periudha aktuale ka treguar se kemi arritur disa suksese. Jemi në një moment ku njerëzit bëjnë thirrje për zbritjen e fondeve të policisë dhe përqafimin e abolicionizmit. Natyrisht, na është thënë gjithashtu se shkalla e krimit po rritet dhe njerëzit tani duan më shumë prezencë të policisë, por kjo është pjesë e procesit. Nuk mund të supozojmë se kemi qenë të pasuksesshëm për shkak të këtij momenti reaksionar. Vetë fakti që njerëzit në burg tani merren seriozisht është një sukses i jashtëzakonshëm. Sepse, si një person që kam qenë i përfshirë në këtë diskutim për një kohë shumë të gjatë, më kujtohet kur askush nuk donte të fliste për këto çështje. Edhe anëtarët e familjes hezitonin të flisnin për baballarët, vëllezërit, motrat dhe nënat e tyre që ishin pas hekurave. Jemi duke nisur biseda të reja. Për mua, ky është një shembull i rikonfigurimit të terrenit. Dhe mendoj se nëse arrijmë ta bëjmë këtë, do të jemi jashtëzakonisht të suksesshëm.

NIA EVANS: Çfarë shpresoni se lexuesit do të mbajnë mend nga ky libër?

BETH RICHIE: Shpresoj që lexuesit të kuptojnë se çfarë është feminizmi abolicionist dhe mundësinë që ai ofron. Shpresoj që aktivistët kundër dhunës do të kërkojnë që ne t’i ridrejtojmë burimet larg shtetit dhe të zhvillojmë, në vend të kësaj, nisma të ndihmës së ndërsjellë. Shpresoj që feministet karcerale do të pranojnë dëmin që ka shkaktuar puna e tyre dhe do të ndihmojnë në ndërtimin e praktikës abolicioniste. Shpresoj që lexuesit të inkurajohen të eksperimentojnë me qasje të tjera në punën e tyre.

ERICA MEINERS: Një mesazh thelbësor për mua është rëndësia e kolektivitetit dhe angazhimit. Që njerëzit të angazhohen në punën e mësimdhënies, të nxënit dhe në aftësinë e të qenurit të hapur. Ky libër është një pikë hyrëse. Unë dua që njerëzit të përfshihen, të gjejnë njerëz që bëjnë këtë punë dhe të zhyten në angazhim.

ANGELA DAVIS: Unë dua që njerëzit të përqafojnë kompleksitetin. Ne shpesh kemi vështirësi rreth gjuhës të përdorur në libër. Sepse ne jemi të vetëdijshme se njerëzit mund të mos jenë mësuar me disa nga konceptet që ne përdorim. Ato koncepte mund t’i duken të panjohura. Pra, si t’i bëjmë ato të arritshme? Si t’i inkurajojmë njerëzit të luftojnë? Vetë leximi ka të bëjë me luftën. Kjo pasqyron poashtu procesin e organizimit. Angazhohuni në proces dhe në kompleksitetin e procesit. Ne duam që njerëzit ta vlerësojnë atë dhe të mësojnë se si ta shijojnë atë.

GINA DENT: Idetë që do të mundësojnë suksesin e feminizmit abolicionist vijnë nga vetë njerëzit që janë të injoruar, të neglizhuar dhe shpesh të burgosur. Ne, si katër njerëz që kemi kapacitetin për të udhëtuar e për të lëvizur, e kemi bërë këtë punë, por kryesisht ka qenë e suksesshme sepse ne ishim në gjendje të hedhim dritë mbi praktikat e tjera. Shpresoj që njerëzit do të jenë në gjendje ta gjejnë veten në këtë libër në mënyra që pohojnë betejat në të cilat ata janë përfshirë.

ANGELA DAVIS: Shpresoj që kjo të ndodhë. Shpresoj të shoh njerëz që janë duke lexuar librin kolektivisht dhe duke e gjetur veten në libër dhe kur fola për atë idenë e luftës me kompleksitetin e ndërlidha me faktin që kaq shumë njerëz që janë pas hekurave kanë mësuar se si ta bëjnë atë luftë nga domosdoshmëria, sepse kjo është e vetmja mënyrë në të cilën ata mund të jetojnë një jetë me kuptim. Unë me të vërtetë shpresoj që të dëgjojmë për grupe njerëzish prapa hekurave që lexojnë këtë tekst dhe na japin komente dhe na tregojnë se ku kemi gabuar.

Nia Evans

E përktheu: Riola Morina

Tekstin origjinal mund ta gjeni në: https://www.bostonreview.net/articles/why-policing-and-prisons-cant-end-gender-violence/