Lexime

Çka na mëson roli i burrave në fushatat anti-seksiste të vitit 1970?

Ligjvënësit  e parë në Australi, profesorët e kolegjit France’s Sciences dhe shkollat ​​elitare në Britani, të gjithë janë akuzuar së fundmi për dështimin e tyre në trajtimin e çështjes së përdhunimit dhe sjelljes banale seksuale. Përballë këtyre çështjeve, fjala për “kulturën e përdhunimit” (normalizimi i përdhunimit dhe dhunës seksuale) ka siguruar një mënyrë direkte për të kritikuar pushtetarët.

Sidoqoftë, ky vlerësim nuk është i pari. Duke parë lëvizjen #MeToo, marshet “slutwalks” të vitit 2010 dhe përpjekjet e gjata nga aktivistët feministë për të nxjerrë në pah dhunën e burrave, duket që ekspozimi ndaj këtyre sjelljeve nuk po i rrënon strukturat abuzuese aq shpejt.

Arsyet janë të shumta. Sistemi penal i drejtësisë nuk u beson mjaftueshëm viktimave dhe të mbijetuarve, kjo për arsye të modeleve të dështuara të padrejtsisë dhe diskriminimit. Thirrjet për edukimin e djemve dhe burrave për marrjen e aprovimit nga gratë, respektin për to si dhe drejtësinë gjinore, janë ende të mjegullta si çështje.

Në vitet e 70-ta, aktivizmi feminist shfaqi disa klasifikime të dhunës së burrave që përbënin jetën e përditshme të grave. Organizatat si Gratë Kundër Dhunës ndaj Grave (Women Against Violence Against Women) dhe librat si “Against Our Will” nga Susan Brownmiller në 1975 e përshpejtuan këtë çështje. Rrjetet e reja të linjave ndihmëse në krizat e përdhunimit, strehimoret e grave të dhunuara dhe kampanja Reclaim the Streets ishin përgjigje kreative dhe proaktive. Ajo çka ishte ndryshe ishte reagimi aktiv, i organizuar midis disa burrave.

Lëvizja ani-seksiste e burrave

Për një pakicë radikale, inkurajimi i burrave për të bërë fushatë kundër kulturës së përdhunimit ishte një mundësi për të dëgjuar dhe mësuar nga feministët për të sjellë ndryshime në socializimin e burrave. Lëvizja anti-seksiste e burrave në vitet 1970-ta ishte veçanërisht aktive në Australi, Shtetet e Bashkuara, Francë, Britani, Danimarkë dhe Holandë dhe përbëhej nga një infrastrukturë revistash, konferencash, qendra për burra dhe grupe lokale të burrave anti-seksistë.

Anëtarët e këtij grupi ishin angazhuar me pasion ndaj problemit të dhunës së burrave të ushtruar tek gratë, njerëzit queer dhe jo binarë, burrat e djemtë. Çfarë mund të mësojmë prej aktivizmit të tyre?

Hulumtimi im mbi lëvizjen anti-seksiste të burrave ka zbuluar burra që identifikoheshin me qëllimet feministe që krijuan grupe të tilla si Burrat Kundër Dhunës ndaj Grave që ishte aktive në Cardiff në vitet 1980-ta. Ata ndaluan filmat që shprehnin dhunë ndaj grave, bënin grafite me mbishkrime ndaj reklamave me objektifikime seksuale, gjithashtu shpërndanin stikera me mbishkrimin “përdhunimi është dhunë nuk është seks”.

Në diskutimet grupore, burrat anti-seksist shqyrtuan me vëmendje sjelljet e tyre dhe kritikuan mardhëniet e tyre. Në Bristol, Londër dhe Nottingham, burrat punuan gjithashtu me rrjetin e MOVE (Men Overcoming Violence). MOVE ofroi seanca këshilluese për burrat që ushtronin apo kishin ushtruar dhunë, përmes lirimit me kusht dhe referimit nga punëtorët social, për të sfiduar seksizmin dhe homofobinë.

Sidoqoftë, shumë gra e kishin të vështirë të kuptonin se si burrat mund të ishin pjesë e zgjidhjes së problemit meqë shumë vite ishin të adaptuar me seksizëm. Problemi i përdhunimit shpesh shihej si i ngulitur thellë në mënyrën se si rolet gjinore funksiononin në shoqëri, saqë strukturonte çdo takim mes burrave dhe grave.

“Përdhunime të vogla”

Aktivistët për çlirimin e grave të viteve 1970 dhe 1980 e panë dhunën mashkullore si diçka mbërthyese. Në mënyra të ngjashme me fjalimet e sotme për “kulturën e përdhunimit”, teoricienët feministë diskutuan idenë e “përdhunimeve të vogla” – si komentet, pamjet dhe firshkëllimat që gratë hasnin në pube dhe në rrugë, rutinën diskriminuese në vende të punës, ngacmimet dhe komentet mbi trupin. Këto sjellje ishin pjesë e kërcënimit të vazhdueshëm të paraqitur nga ajo që aktivisti anti-seksist John Stoltenberg e quajti “vlerat e ngjashme të përdhunimit në sjelljet tona”.

Shkrimtaret dhe teoricienët Andra Medea dhe Kathleen Thompson e përkufizuan përdhunimin në vitin 1974 si “çdo intimitet seksual, qoftë me kontakt të drejtpërdrejtë fizik apo jo, të cilin një person e ushtron me forcë tek një person tjetër”. Brenda feminizmit radikal, përdhunimi u zgjerua konceptualisht për të përfshirë një seri të gjerë ndërveprimesh, të cilat komplikuan gjërat për lëvizjen e burrave anti-seksist. Megjithëse aktivistët burra vazhduan të shpërndanin stikera kundër përdhunimit, shumë prej tyre u zhgënjyen për përparimin kur përdhunimi u përcaktua kaq gjerësisht saqë dukej se përfshinte çdo intimitet të mundshëm seksual.

Një sondazh i studentëve në vitin 1980 nga Universiteti i Essex tregoi se çfarë efekti pati kjo ngjarje në një nivel intim. Për shkak të përkufizimeve më të gjera për përdhunimin, burrat që mendonin se ishin anti-seksistë u shkëputën nga aktivizmi feminist, ose duke u pozicionuar si viktima, ose duke marrë masa të tilla paraprake ekstreme që ata filluan ta shihnin bashkëveprimin me gratë si diçka tërësisht jashtë kufijve.

Një burrë përshkroi sfidën e tij midis objektifikimit të grave dhe “pëlqimit të fizikut të grave”. Një tjetër tha që ai nuk mund t’i ndalonte dëshirat e tij seksuale për gratë, të paktën “ishte gjysmë i bindur” nga partnerja e tij se kjo ishte “një formë e diskriminimit”. Të tjerët filluan të flisnin për çlirimin e burrave dhe nevojën e tyre për  “shërimin e plagëve të tyre”. Ky ndërrim drastik rezultoi në rritjen e lëvizjes “për të drejtat e burrave”. Kjo lëvizje u përqendrua gjithnjë e më shumë në mosmarrëveshjet e kujdestarisë për fëmijët dhe probleme të tjera që ia mveshnin fajin feministëve. Kjo lëvizje funksionon edhe sot.

Sidoqoftë, dukshëm vërehej që trajnimet për kërkimin e aprovimit të mbajtura në vitin 2010 patën ndikim pozitiv në aktivizmin e burrave kundër përdhunimit. Ironikisht, idetë për kërkimin e aprovimit kishin ardhur nga rrethet e sado-mazohizmit, një rreth qe shkaktoi mjaft shqetësim për feminizmin, por që ofroi modele praktikuese të afirmimit (“po do të thotë po” dhe “fillimisht pyesni dhe përsëriteni pyetjen gjithmonë”). Këto modele kohëve të fundit janë praktikuar edhe në shkolla dhe programe që zhvillohen në komunitet, ku aprovimin seksual e normalizojnë. Në vend të bisedave të dhimbshme dhe gjithëpërfshirëse të përdhunimit, aprovimi paraqitet aq i thjeshtë njëlloj si të ofrosh dhe pranosh një filxhan çaj.

Sjelljet e djemve dhe burrave të cilët nuk kërkojnë aprovim duhet të shihen si problem. Tematika e kulturës se përdhunimit më së miri kuptohet si një mënyrë e vënies së një topi në lëvizje, që është i dukshëm për të gjithë, por që për shkak të hutisë së krijuar rreth asaj se çka konsiderohet qasje e shëndetshme seksuale, mund të vështirësoj sjelljet e djemve dhe burrave. Njëjtë sikurse në vitet 1970 – 1980, problematika e përdorimit të termit “përdhunime të vogla”, mund t’i çojë burrat në mospërfshirje totale. Kampanjat janë të organizuara më mirë kur modelet janë të qarta dhe pozitive ndaj sjelljes së mirë seksuale – kjo është një temë për tu diskutuar me djemtë, bashkëpunëtorët, studentët dhe miqtë tuaj.

Lucy Delap

E përktheu: Medinë Dauti

Tekstin origjinal mund ta gjeni në: https://theconversation.com/what-mens-roles-in-1970s-anti-sexism-campaigns-can-teach-us-about-consent-158593?fbclid=IwAR2x9IkMwfGhQBZ6hrvqOP2BmTNFukeEppJ8FS4UbaksbzS8VamJo4VMpeI