Për QIKA
1≠1
Për QIKA
1≠1
Tri gra palestineze kanë ndarë storiet e tyre të trishta se si është të lindësh në kampin e refugjatëve Jabalia, nën frikën e vazhdueshme se Izraeli do e bombardoj atë.
Duke filluar nga dëmtimi e dhimbja që vie me zhvendosjen e vazhdueshme, nënat që duhet të lindin përderisa avionët ushtarak sillen mbi kokat e tyre e deri tek pasiguria për një të ardhme të ndritur të foshnjave; në Jabalia, ideja e gëzimit që sjellë një i posalindur, është shkatërruar totalisht.
Al Jazeera ka biseduar me tri gra rreth shtatzënive të tyre, humbjeve dhe lindjeve të tyre. Sa janë në gjendje që gratë të gëzojnë ardhjen e foshnjave të tyre?
Aya
Aya Deeb është ulur në një cep të dhomës. Dhomë kjo e shkollës që drejtohet nga OKB për Ndihmë dhe Punë për Refugjatët Palestinë (UNRËA). Ajo flet me zë të ulët, kurse foshnja e saj, Yara, fle pranë saj. Zona përreth saj është e rregullt, dhe Yara është nën përkujdesje të mirë, e mbuluar me butësi me një batanije rozë në sediljen e ripërdorur të një makine.
Përderisa rregullonte mantelin e saj të kaltër, Aya tregon për Al Jazeera se si kishte frikë të humbiste Yara-n para se të lindte në ditën e Krishtlindjes.
Për javë të tëra para lindjes, Aya – e cila ishte zhvendosur prej kohësh nga shtëpia e saj në Bir an-Naaja në Rripin verior të Gazës – kishte lëvizur nga një strehë e pasigurt në tjetrën, duke u përpjekur të kapërcejë bombat izraelite.
“Në ditët e para të konfliktit, ne ishim zhvendosur në shtëpinë e xhaxhait të burrit tim në Zawayda për siguri. Por më pas ata shënjestruan shtëpinë ngjitur dhe burri im vdiq në atë sulm”, thotë ajo.
Pas kësaj, ajo mori djalin e saj të vogël, Mohamed dhe u kthye në veri për të qëndruar me familjen e saj dhe vazhdoi të lëvizte nga një vend në tjetrin derisa ajo dhe prindërit e saj përfunduan në shkollë me mijëra njerëz të tjerë të zhvendosur.
“Isha shumë në depresion gjatë atyre muajve të fundit të shtatzënisë. Ka kaq shumë gjëra që i duhen një gruaje shtatzënë në tremujorin e saj të fundit, e ne nuk kishim as ushqim të mjaftueshëm apo ujë të pastër,” thotë ajo, me një fytyrë të rraskapitur e që mbante emocionet përbrenda.
“Por më e keqja nga e gjithë kjo ishte pikëllimi im për burrin tim dhe që nuk e kisha me vete gjatë lindjes.”
Lindja e Ayas filloi në prag të Krishtlindjeve, duke u përshkallëzuar gjatë natës derisa prindërit e saj e çuan në klinikën e strehës në orën 2 të mëngjesit dhe vrapuan kudo duke u përpjekur të gjenin një mami për ta ndihmuar me lindjen.
Yara u lind pak më vonë, rreth orës 5 të mëngjesit, vlerëson Aya – e lindur në dyshemenë e klinikës pas një çarçafi të varur në një cep të dhomës, e vetmja privatësi që mund të siguronte stafi i klinikës.
“Isha në lindje dhe gjithçka që dëgjoja ishte avionët luftarak. Frika tashmë ishte shpërndarë kudo”, thotë Aya.
Yara nuk ka marrë certifikatë lindjeje dhe nuk ka marrë asnjë vaksinë. As nëna e saj nuk ka pasur kujdes mjekësor.
E pyetur se çfarë dëshiron për vajzën e saj, Aya përgjigjet: “Një jetë të gjatë, në paqe e pa luftë. Fëmijët tanë shohin shumë tragjedi nga një moshë kaq e re.”
Aya është një nga mijëra gratë në Gaza të detyruara të lindin dhe të kujdesen për të porsalindurit e tyre nën luftën e Izraelit si hakmarrje për sulmet e Hamasit më 7 tetor.
Lufta ka shkatërruar sistemin e kujdesit shëndetësor të Gazës në një kohë kur lindin 180 foshnja çdo ditë, sipas shifrave të OKB-së. Nga 7 tetori deri më 5 janar, Organizata Botërore e Shëndetësisë dokumentoi 304 sulme izraelite në objektet e kujdesit shëndetësor në Gaza, të cilat gjithashtu kanë vrarë më shumë se 300 personel mjekësor.
Mungesa e tmerrshme e mjekëve dhe mamive, së bashku me sulmet e Izraelit në Gaza, kërcënojnë jetën e grave shtatzëna dhe foshnjave.
Raeda
Raeda al-Masry vesh gjithashtu një isdal, veshjen e kudogjendur që gratë e Gazës veshin për të ruajtur privatësinë e tyre. Ajo është nga Beit Hanoon dhe u zhvendos në Jabalia në ditët e para të luftës.
“Vendi ku ishim strehuar me djalin tim më të madh, u bombardua dhe nga rrënojat na nxorën ekipi i shpëtuesve,” thotë ajo, duke shpjeguar se si erdhën te shkollë.
“Moath lindi pikërisht këtu në klasë rreth dy muaj më parë. Kur filloi lindja ime, thirrëm ambulancën, por nuk kishte burime. Askush nuk erdhi për të na ndihmuar. O zot, ishte një lindje aq e vështirë. Nuk ka asgjë këtu që mund të ndihmojë gjatë procesit të lindjes. Nuk kisha as rroba. Njerëzit duhej të gërmonin përreth për të gjetur diçka që unë të pështjellja Moathin”.
Pas të gjitha sfidave që Radea pati në rrugëtimin e saj për në spital për t’i kontrolluar fëmijët e saj, kur arriti atje nuk kishte vaksina në dispozicion. I sapolinduri i saj mbetet i pavaksinuar.
“Ata më thanë se nuk kishte vaksina, … por shiko ku po qëndrojmë. Foshnja është këtu në shkollën ku po përhapen të gjitha llojet e sëmundjeve. Tani për tani, ai është duke pasur problem me gjoksin e tij. Ai e ka të vështirë të marrë frymë, por unë nuk mund të bëj asgjë.”
“As unë nuk ha mjaftueshëm për të qenë në gjendje ta ushqej atë. Disa njerëz më ndihmuan duke më sjellë formula për fëmijë.”
“Dëshira ime për djalin tim është që të jetojë, të ketë siguri, të ketë ushqim, madje edhe pelena. Nuk dua që ai të rritet si fëmijë në nevojë.”
Um Raed
Edhe Um Raed përderisa qëndron e ulur duke e mbajtur djalin e saj në duar, tregon se si ai ka qenë shpesh i sëmurë që nga lindja, me një zhgënjim të madh në fytyrën e saj se pse nuk po mundet të bëjë më shumë për fëmijën e saj.
“Kur isha shtatzënë, unë arrita kohën time për të lindur, por lindja nuk po fillonte, ndoshta kjo ndodhte për shkak frikës në të cilën po jetoja”, tregon ajo.
“Unë ecja nga strehimorja deri tek spitali Kamal Adwan çdo ditë për tu kontrolluar, se kuptoja pse lindja ime nuk po fillon.”
Ashtu si mijëra nëna të tjera në Gaza, kur filloi lindja e saj, asaj iu desh të lindte në kushte të mjerueshme, josanitare, pa masa paraprake sigurie, thjesht sepse sistemit të kujdesit shëndetësor të Gazës i ka mbaruar gjithçka.
“Që nga lindja, nuk e kam ditur nëse duhet të fokusohem në kontraktimet e mia apo në zhurmën e avionëve luftarakë. A duhet të shqetësohem për fëmijën tim, apo duhet të kem frikë nga çfarëdo sulmi që po ndodh në atë moment?”
“Është pikëlluese ta mendosh se një foshnjë kaq të vogël veçse ka mësuar të njohë tingujt e bombardimeve. Sa herë që ka bombardime këtu, ai trembet. Është e padrejtë që foshnjat kaq të reja ta njohin rrezikun në këtë mënyrë.”
Më 9 tetor, Izraeli forcoi rrethimin e tij mbi Gazën, duke ua mohuar ushqimin, ujin dhe ilaçet popullit të tij, duke përfshirë një milion fëmijë, ku rreth një e treta e të cilëve janë nën moshën pesë vjeç.
Të porsalindurit janë më të rrezikuarit sepse nënat e tyre shpesh nuk marrin kalori të mjaftueshme për të qenë në gjendje t’i ushqejnë me gji dhe formula e foshnjës është në mungesë.
E pyetur se çfarë dëshiron për djalin e saj të vogël, Um Raed përgjigjet “vaksina”.
Në plan afatgjatë, thotë ajo, dëshiron atë që çdo nënë do të dëshironte për fëmijën e saj, që Raed të rritet në një mjedis të shëndetshëm, në paqe dhe të mos vuajë nga mungesa dhe të mos mësojë për luftën në një moshë kaq të re.
Megjithatë, të tri nënat pajtohen: Ky është realiteti i luftës në të cilën po lindin mijëra foshnje.
Sado që ato dëshirojnë më të mirën për foshnjat e tyre, ato gjithashtu kanë frikë se çfarë mund të ndodhë me fatin e tyre përderisa Izraeli po intensifikon bombardimet në Gaza.
Shkruar nga AL JAZEERA
Përktheu: Medinë Dauti
Rr. Hajdar Dushi C2
Hyrja 2, Nr 6
Prishtinë 10000
Kosovë
+383 45 230 205
